Stany Zjednoczone
Brak wyników
Istnieje nowy format kodowania dźwięku o nazwie .flac. Oznacza to „darmowy bezstratny kodek audio”. Fundacja Xiph.org została założona i rozwijana w 1994 roku. Fundacja Xiph.org jest organizacją non-profit, która tworzy narzędzia programowe typu open source oraz formaty multimedialne. Flac to forma kodowania dźwięku dla plików o bezstratnej kompresji. Kiedy ten program został opracowany, był dostępny jako darmowy program. Flac ma możliwość kompresji i zmniejszania rozmiaru pliku w dowolnym miejscu od 50% do 70% w porównaniu do WAV lub innych formatów bezstratnych i może odtwarzać jego bezstratny dźwięk. Jest to doskonałe narzędzie, jeśli masz ograniczoną przestrzeń lub nie chcesz używać formatu WAV, ponieważ pliki są zbyt duże. Flac zapewnia kompresję bez utraty jakości. Zmniejszenie rozmiaru z 50% do 70% mogłoby zapewnić dodatkową przestrzeń dla innych aplikacji, czego nie mógłby zapewnić przy użyciu formatu WAV. Bezstratność oznacza brak utraty jakości dźwięku i jest standardem w branży muzycznej. Flac zapewnia ogromne korzyści w wielu zastosowaniach.
MP3, znany również jako MPEG Layer 3, to cyfrowy format plików audio, w którym przechowywane i udostępniane są pliki audio. Kb/s, zwane kilobitami na sekundę, odnosi się do „przepływności”, czyli jakości pliku audio i rozmiaru kompresji. 128 kb to rozmiar pliku MP3 o szybkości transmisji wynoszącej 128 kilobitów na sekundę. To mało w porównaniu do 256 lub 320, które stanowią stosunkowo wyższą jakość formatu audio MP3. Dzięki temu rozmiar pliku jest bardziej efektywny przy przechowywaniu i udostępnianiu w Internecie. Negatywnym skutkiem tego byłoby to, że niższa przepływność powodowałaby niższą jakość pliku audio.
MP3 256 kb to szybkość transmisji pliku MP3, która pozwala na ilość danych przetwarzanych na sekundę podczas odtwarzania dźwięku. Im wyższa szybkość transmisji, tym większy rozmiar pliku. Dzięki temu uzyskujemy lepszą jakość. Rozmiar pliku 256 kb oznacza, że plik audio ma przepływność 256 kilobitów na sekundę. Jest to znacznie więcej niż na przykład plik o rozmiarze 64 KB, który jest zwykle rozmiarem pliku dzwonka. Uzasadnienie „jakości dźwięku” zależy od czynników takich jak ustawienia kodowania, urządzenia odtwarzające i materiał źródłowy. Preferencje dotyczące jakości dźwięku zależą od sposobu dystrybucji pliku audio. Na przykład nagranie pliku audio w studiu nagraniowym (.wav) w porównaniu z pobraniem cyfrowym (128–320 kb.)
Przypadek 320 kb odnosi się do rozmiaru pliku o szybkości transmisji wynoszącej 320 kilobitów na sekundę, co stanowi najwyższą szybkość transmisji wśród plików MP3 dostępnych do pobrania. Wyższa szybkość transmisji, np. 320 kb, zapewnia lepszą jakość, ponieważ do kodowania informacji audio wykorzystuje się więcej danych. Przy rozdzielczości 320 kb plik audio może mieć wyższą jakość niż 128 lub 256. Należy jednak pamiętać, że jakość pliku audio zależy od innych czynników, w tym materiału źródłowego, ustawień kodowania i, co najważniejsze, urządzenia odtwarzającego.
Format pliku audio WAV lub Waveform to format pliku audio używany do przechowywania cyfrowych nagrań audio w najwyższej jakości plików audio. WAV to plik bez żadnej kompresji. WAV jest nagrywany w oryginalnym rozmiarze pliku. IBM i Microsoft opracowały format WAV na początku lat 90. XX wieku jako standard przechowywania cyfrowych plików audio na komputerach. WAV ma absolutnie najwyższą jakość; jednak wadą jest to, że jest to również ogromny plik. Plik WAV nie zawiera żadnych metadanych. Metadane identyfikują takie informacje, jak wykonawca, tytuł, rok, numer utworu itp. WAV to standard branżowy w produkcji muzycznej ze względu na jakość dźwięku. Inżynierowie dźwięku i producenci muzyczni twierdzą, że zapewnia to także większy zakres dynamiki i głębię dźwięku, niedostępne w innych formatach. WAV był czymś więcej niż tylko standardem komputerowego przechowywania dźwięku; przejął funkcję najwyższej jakości formatu plików audio. Obecnie WAV jest standardowym formatem plików audio w branży muzycznej i stanowi szczyt jakości pliku audio. WAV można używać na dowolnym urządzeniu, takim jak DVD, telewizor, iPad, komputer itp. WAV był kiedyś problemem w przypadku smartfonów ze względu na rozmiar, ale teraz, gdy telefony mogą pomieścić od 64 GB do 1 T danych, nie jest to już problemem. już problemem.
Dzwonek i/lub przycinanie dzwonka to proces skracania lub wycinania części pliku audio w celu utworzenia dzwonka według własnych preferencji. Kupując lub pobierając dzwonek, może to być pełna wersja utworu lub może to być tylko 30-sekundowy klip, którego dostosowywanie jest najmniejsze. Użycie przycinania dzwonka pozwala na wybranie fragmentu pliku audio. Sekcja zwykle przycinana w celu utworzenia dzwonka będzie chwytliwą melodią lub refrenem ulubionej piosenki. Obecnie opracowano wiele smartfonów i aplikacji umożliwiających użytkownikowi łatwe przycinanie i dostosowywanie dzwonków poprzez dostosowanie punktu początkowego i końcowego pliku audio. Proces ten został zrealizowany przy użyciu interfejsu wizualnego, który umożliwia użytkownikowi przeglądanie kształtu fali pliku audio i przycinanie go według własnych preferencji. To przyjemne narzędzie. Możesz łatwo być na bieżąco ze wszystkimi przychodzącymi powiadomieniami i bawić się różnymi dzwonkami. To narzędzie pozwala dostosować wszystkie powiadomienia dźwiękowe, dzięki czemu wiesz, co właśnie przyszło po sygnale dzwonka.
Czy wierzysz, że muzyka zawsze tworzy cuda i pokój w sercu? A styl hip-hopowy To nadal gatunek, który ludzie lubią w każdej epoce. I nie można zaprzeczyć, że każdy styl muzyczny ma zapach, który jest osadzony w kulturze i różnorodności ludzi w melodii muzyki. I to sprawia, że o hip-hopie wciąż się mówi. Oczywiste jest, że słuchanie muzyki hip-hopowej sprawia, że zawsze czujemy, że rozmawiają poprzez śpiew i komunikują się poprzez muzykę lub rytmy muzyczne, które są zgodne z sytuacją lub ludźmi, którzy jej słuchają. H Hip-hop w latach 70. był bardzo popularny. I oczywiście w każdym okresie zawsze są nieprawidłowości. Muzyka hip-hopowa nie była oficjalnie nagrywana dla radia lub telewizji aż do 1979 roku, głównie z powodu ubóstwa w czasie jej narodzin i braku akceptacji ze strony społeczności czarnej. Ten gatunek zaczął się rozprzestrzeniać poprzez zamknięte imprezy w całej społeczności czarnej. To jest jedna rzecz, która sprawia, że odzwierciedlamy znaczenie grupy ludzi, którzy są zróżnicowani. Bez względu na to, jakiego stylu muzyki słuchasz, zawsze możemy uczyć się od różnic, aby być pięknymi.
Jak muzyka pop naprawdę wpłynęła lub powstała? I czy to prawda, że jest łatwa do słuchania i słuchania dla osób w każdym wieku? Ponieważ większość ludzi wierzy, że muzyka wywodzi się z kultury i sztuki, które zawsze się ze sobą łączyły. I jak to możliwe, że jest to nadal chwytliwa piosenka dla miłośników muzyki? Kto wie, czy styl muzyki pop jest naprawdę nowoczesny czy konserwatywny? W rzeczywistości muzyka pop ewoluowała wraz ze swoją definicją. Jak mówi pisarz muzyczny Bill Lamb, muzyka pop to „wszystkie formy muzyki od rewolucji przemysłowej z XIX wieku, które najbardziej przypominają gusta i zainteresowania miejskiej klasy średniej”. Termin „muzyka pop” został po raz pierwszy użyty w 1926 roku w odniesieniu do muzyki, która jest „popularna wśród mas”. Hatch i Millward twierdzą, że kilka wydarzeń w historii nagrań z lat 20. XX wieku jest uważanych za miejsce narodzin nowoczesnego przemysłu muzyki pop, w tym country, blues i hillbilly. Muzyka pop była produkowana jako wysiłek, a nie jako forma sztuki” i została „zaprojektowana tak, aby przypaść do gustu każdemu”, ale „nie pochodziła z żadnego jednego miejsca ani nie wyrażała żadnego konkretnego gustu”. Frith dodaje: „Muzyka pop nie jest napędzana żadnymi wielkimi ambicjami, poza zyskiem i nagrodami komercyjnymi, a muzycznie nie jest napędzana żadnymi wielkimi ambicjami, poza zyskiem i nagrodami komercyjnymi”. Muzyka pop jest zasadniczo konserwatywna. Pochodzi z góry (od wytwórni płytowych, radia i promotorów koncertów), a nie z dołu. Nie jest to muzyka tworzona samodzielnie, ale raczej profesjonalnie produkowana i pakowana, i jest często cytowana jako najlepsza muzyka pop. Jak mówi Frith, cechy muzyki pop obejmują jej cel, aby przyciągnąć ogólną publiczność, a nie określoną subkulturę lub ideologię, oraz nacisk na rzemiosło, a nie formalne „artystyczne” cechy.
Kiedy wyobrażasz sobie piosenkę country, co przychodzi Ci na myśl? Dla mnie jest to piosenka wypełniona miłością, ciepłem od rodziny lub pośrodku pól na wsi. Nie możemy sobie wyobrazić, że za każdym razem, gdy usłyszymy piosenkę country, poczujemy się spięci lub staniemy się zwolennikami tego stylu muzyki. Lub inna nazwa, którą do dziś znasz, to muzyka country. Country (nazywane również country i western) to gatunek muzyczny, który powstał w południowym regionie Stanów Zjednoczonych, zarówno na Południu, jak i na Południowym Zachodzie. Muzyka country, która powstała po raz pierwszy w latach 20. XX wieku, skupiała się na śpiewaniu piosenek opowiadających historie o życiu klasy robotniczej i pracowników w Ameryce. Brzmi to bardzo interesująco, ponieważ nie sądziłem, że Amerykanie są krajem zróżnicowanym i mającym styl muzyki, który zawsze jest piękny w swoich różnicach. I tak się stało. Czy jesteś zwolennikiem tego gatunku muzyki? I co mnie zaskoczyło. W 2009 roku w Stanach Zjednoczonych muzyka country była najczęściej słuchaną muzyką w godzinach szczytu podczas wieczornych dojazdów do pracy i była drugim najpopularniejszym gatunkiem podczas porannych dojazdów do pracy. Muzyka country znana jest z ballad i piosenek tanecznych („honky-tonk songs”), które mają proste formy i ludowe teksty. A harmonii zazwyczaj towarzyszą instrumenty takie jak banjo, skrzypce, harmonijka i różne rodzaje gitary (w tym gitary akustyczne, elektryczne, stalowe i rezonansowe). Chociaż muzyka country ma swoje korzenie w amerykańskiej muzyce ludowej w formach takich jak old-time i appalachian, wiele innych tradycji, takich jak meksykańska, irlandzka i hawajska, również wpłynęło na jej powstanie. Tryb bluesowy z bluesa był również szeroko stosowany w całej historii. Oczywiście uważam, że kiedy dotrzesz do tego momentu w swojej lekturze, możesz być trochę znudzony tym, jak każdy gatunek często włącza historię i tradycje kulturowe. Ale wierzę, że to właśnie tam rozpoczął się ścisły związek między konserwatywnymi wartościami a współczesną muzyką country, w odpowiedzi na ruch antywojenny lat 60. Do tego czasu prawie cała muzyka country, która do tej pory była nazywana folk country, nie miała wyraźnej orientacji politycznej i skupiała się na codziennych problemach i niepokojach klasy robotniczej. Album Merle'a Haggarda z 1969 roku Okie from Muskogee przedstawiał muzykę country z zdecydowanie konserwatywnej i politycznej perspektywy, co było popularne. Republikański prezydent Richard Nixon jeszcze bardziej wzmocnił to konserwatywne powiązanie muzyczne podczas swoich lat urzędowania. Często organizował wydarzenia dla muzyków country, ogłosił październik 1970 roku Miesiącem Muzyki Country i przemawiał do słuchaczy, którzy postrzegali muzykę country jako motywowaną politycznie. Jednak do tego czasu muzyka country rozprzestrzeniła się na wiele krajów w Azji i wiele innych krajów, w których muzyka country była stałym źródłem honoru.
Kiedy wiele osób słyszy ten gatunek muzyczny, muzyka rockowa może sprawić, że wiele osób pomyśli, że muzyka rockowa może mieć w sobie osadzone historie lub kultury, i jest niewiarygodne, że początki muzyki rockowej sięgają Stanów Zjednoczonych pod nazwą „rock and roll” pod koniec lat 40. i na początku lat 50. i rozwinęła się w wiele różnych form od połowy lat 60., głównie w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Rock ma swoje korzenie w rock and rollu, formie, która czerpie bezpośrednio z gatunków muzyki czarnej, takich jak blues, rhythm and blues i country. Rock jest również silnie inspirowany gatunkami takimi jak blues elektryczny i folk, i zawiera wpływy jazzu i innych stylów muzycznych. Jeśli chodzi o instrumenty, rock zazwyczaj koncentruje się na gitarze elektrycznej, która często jest częścią zespołu rockowego, który ma gitarę basową, perkusję i jednego lub więcej wokalistów. Rock to zazwyczaj piosenka, która kładzie nacisk na śpiew, z rytmem 4-beat i wykorzystuje wzór zwrotki i harmonii. Ale gatunek jest bardzo zróżnicowany. Podobnie jak muzyka pop, teksty piosenek skupiają się na romantycznej miłości, ale poruszają również wiele innych tematów, często społecznych lub politycznych. Rock był najpopularniejszym gatunkiem muzycznym w Stanach Zjednoczonych i w całym świecie zachodnim od lat 50. do 2010. W połowie lat 60. muzycy rockowi zaczęli promować album zamiast singla jako dominującą formę nagranej ekspresji i konsumpcji, a na czele tej grupy stanęli The Beatles. Ich praca wprowadziła gatunek do głównego nurtu akceptacji i zapoczątkowała trwającą dziesięciolecia erę rocka pod wpływem albumów w przemyśle muzycznym. Pod koniec lat 60. klasyczny rock zrodził wiele podgatunków, w tym hybrydy, takie jak blues rock, folk rock, country rock i jazz rock, co pomogło w rozwoju rocka psychodelicznego, na który wpływ miały ruchy kontrkultury psychodelicznej i hipisowskiej. Pojawiły się nowsze gatunki, w tym rock progresywny, który rozszerzył elementy artystyczne, heavy metal, który kładł nacisk na twarde brzmienie, i glam rock, który kładł nacisk na występy i styl wizualny.
Jeśli chodzi o gatunek muzyczny, rhythm and blues nie jest czymś, z czym wiele osób jest zaznajomionych. Jednak większość ludzi ma tendencję do skracania go do R&B lub R'n'B. Popularny gatunek muzyczny narodził się w społeczności czarnej w latach 40. XX wieku. Wytwórnie płytowe zaczęły opisywać nagrania, które były sprzedawane głównie czarnym. Podczas wzrostu „ciężkiego, stałego jazz-rocka” w latach 50. i 70. XX wieku zespoły składały się zazwyczaj z pianina, jednej lub dwóch gitar, basu, perkusji, jednego lub więcej saksofonów, a czasami wokalisty wspierającego. Teksty R&B często podsumowują historię i doświadczenia czarnych w Ameryce, w tym ból, dążenie do wolności i szczęścia, a także triumfy i porażki pod względem rasizmu, ucisku, relacji, ekonomii i aspiracji społecznych. Widzisz, w końcu mamy gatunek muzyczny, który odzwierciedla sposób życia grupy w społeczeństwie, które jest intensywne i różnorodne, mieszając się ze wszystkimi rodzajami muzyki i, oczywiście, sprawiając, że „rhythm and blues” zmieniał swoje znaczenie wiele razy. Na początku lat 50. termin ten był często używany w odniesieniu do płyt bluesowych. W połowie lat 50., po tym, jak muzyka ta pomogła rozwinąć rock and rolla, termin „R&B” zaczął być używany w szerszym kontekście, odnosząc się do stylu muzyki, który ewoluował i łączył elektryczny blues, gospel i soul. W latach 70. „rhythm and blues” zmienił się ponownie i był używany jako zbiorcze określenie dla soulu i funku. Rozwinął się nowy styl muzyki R&B, który stał się znany jako „współczesny R&B”. Ten współczesny styl łączył R&B z popem, disco, hip hopem, soulem, funkiem i muzyką elektroniczną. R&B stosowano wówczas do albumów bluesowych. Pisarz i producent Robert Palmer zdefiniował rhythm and blues jako „zbiorcze określenie wszystkich form muzyki tworzonej przez i dla czarnoskórych Amerykanów”. Używał również terminu „R&B” jako synonimu jump bluesa. Jednak AllMusic oddzielił ten termin od jump bluesa, ponieważ R&B miało większy wpływ gospel.[16] Lawrence Cohn, autor Nothing but the Blues, napisał, że „rhythm and blues” był ogólnym terminem wymyślonym dla wygody branży. Według niego termin ten obejmował całą czarną muzykę, z wyjątkiem muzyki klasycznej i religijnej, chyba że muzyka gospel sprzedawała się na tyle dobrze, że była na listach przebojów aż do XXI wieku. Termin R&B był nadal używany (w niektórych kontekstach) do kategoryzowania muzyki tworzonej przez czarnoskórych muzyków, oddzielnie od stylów tworzonych przez innych muzyków. W komercyjnej muzyce rhythm and blues, która charakteryzowała lata 50. i 70., zespoły zazwyczaj składały się z fortepianu, jednej lub dwóch gitar, basu, perkusji i saksofonu. Aranżacje były ćwiczone do absolutnego minimum, a czasami obejmowały wokalistów wspierających. Proste, powtarzalne części były przeplatane, tworząc dynamikę i rytmiczną grę, która tworzyła miękką, melodyjną i często hipnotyczną fakturę, jednocześnie zwracając uwagę na poszczególne głosy, mimo że wokaliści byli emocjonalnie zaangażowani w teksty, często intensywnie. Ale pozostali spokojni, zrelaksowani i kontrolowani. Zespół nosił garnitury i mundury, praktykę, która kojarzyła się z muzyką popularną, którą muzycy R&B pragnęli zdominować. Teksty były często złowieszcze, a muzyka często podążała za przewidywalnymi wzorcami akordów i strukturami. Teksty R&B często oddawały bolesne doświadczenia Afroamerykanów. Publikacja Smithsonian podsumowała początki gatunku w 2016 roku: „Muzyka afroamerykańska, w szczególności, czerpiąca z głębokich gałęzi ekspresji Afroamerykanów, jest połączeniem gospel, jump bluesa, big band swing, boogie i bluesa, które rozwijało się przez okres trzydziestu lat, obejmujący erę legalnej muzyki.
Instrumenty elektroniczne są szeroko stosowane w niemal wszystkich formach muzyki. W muzyce popularnej, takiej jak elektroniczna muzyka taneczna, niemal wszystkie nagrane dźwięki są elektroniczne (np. syntezatory basowe, syntezatory, automaty perkusyjne). Rozwój nowych instrumentów elektronicznych, kontrolerów i syntezatorów pozostaje aktywną i multidyscyplinarną dziedziną badań. Międzynarodowa konferencja na temat nowych interfejsów ekspresji muzycznej odbywa się w celu raportowania o nowatorskich pracach i prezentowania artystów, którzy wykonują lub tworzą muzykę za pomocą nowych instrumentów elektronicznych, kontrolerów i syntezatorów. A teraz bardziej intensywne treści na ten temat muzyczny. Ważnym nowym osiągnięciem było pojawienie się komputerów w celu komponowania muzyki. Zamiast kontrolować lub generować dźwięki, Iannis Xenakis był pionierem tego, co nazwał Musique Stochastique, czyli muzyką losową, metodą komponowania muzyki, która wykorzystywała matematyczne systemy prawdopodobieństwa. Różne algorytmy probabilistyczne były używane do generowania utworów w ramach zestawu parametrów. Xenakis użył papieru milimetrowego, aby pomóc obliczyć ścieżki prędkości glissand w swoim orkiestrowym utworze Metastasis (1953–54), ale później zwrócił się ku komputerom w celu skomponowania, takich jak ST/4 na kwartet smyczkowy i ST/48 na orkiestrę (oba z 1962 r.). Wpływ komputerów trwał nadal w 1956 r., kiedy Lejaren Hiller i Leonard Issacson skomponowali Illiac Suite na kwartet smyczkowy. Było to pierwsze kompletne dzieło kompozycji wspomaganej komputerowo z wykorzystaniem kompozycji algorytmicznej. W 1957 r. Max Matthews z Bell Lab napisał serię MUSIC-N, pierwszy program komputerowy do generowania cyfrowych fal dźwiękowych poprzez bezpośrednią syntezę. Następnie Barry Vercoe napisał MUSIC 11, oparty na programie do syntezy muzyki nowej generacji MUSIC IV-BF (później rozwiniętym w csound, który jest nadal szeroko stosowany). W połowie lat 80. Miller Puckett z IRCAM opracował graficzne oprogramowanie do przetwarzania sygnałów dla komputera 4X o nazwie Max (na cześć Maxa Matthewsa), a później przeniósł je na komputery Macintosh (Dave Ciccarelli rozszerzył je o Opcode[39]), aby sterować MIDI w czasie rzeczywistym, dzięki czemu algorytmiczne komponowanie stało się dostępne dla większości kompozytorów o średnim poziomie programowania komputerowego.
House to elektroniczna muzyka taneczna, która ma powtarzalny czterouderzeniowy rytm i ogólne tempo 115–130 uderzeń na minutę. Uważa się, że gdy wiele osób słyszy ten gatunek, często myśli, że mógł on zostać wymyślony lub stworzony podczas tworzenia muzyki w domu, w kulturze rodzinnej lub przez ludzi w domu. Ale w rzeczywistości gatunek ten został stworzony przez DJ-ów i producentów muzycznych z podziemnej kultury klubowej Chicago i stopniowo rozwijał się na początku do połowy lat 80., gdy DJ-e zaczęli zmieniać muzykę disco, aby miała bardziej mechaniczny rytm. Na początku 1988 roku House stał się głównym nurtem i zastąpił ogólne rytmy lat 80. Jeśli przyjrzymy się temu nieco dokładniej, w swojej najogólniejszej formie gatunek ten charakteryzuje się powtarzalnym rytmem 4/4, bębnem basowym, nieregularnym hi-hatem, werblem, klaskaniem i/lub uderzeniami w tempie od 120 do 130 uderzeń na minutę (bpm), riffami syntezatora, głęboką linią basową i często, ale niekoniecznie, śpiewanym, mówionym lub samplowanym wokalem. W muzyce house bęben basowy jest zazwyczaj grany na uderzeniach 1, 2, 3 i 4, a werbel, klaskanie lub wyższy instrument perkusyjny jest używany na uderzeniach 2 i 4. Uderzenia perkusji w muzyce house to zazwyczaj elektroniczne automaty perkusyjne, zazwyczaj Roland TR-808, TR-909 lub TR-707. Klaskanie, potrząsanie, werble lub dźwięki hi-hatu są używane do dodawania synkopy. Charakterystyczne rytmiczne riffy, szczególnie we wczesnym Chicago house, są zbudowane na wzorze clave, czasami z dodanymi kongami i bongosami dla afrykańskiego brzmienia. Lub metalowymi perkusjami dla latynoskiego klimatu.
Muzyka elektroniczna taneczna Skąd właściwie wyewoluował i skąd się wziął gatunek muzyki elektronicznej tanecznej? Od autora: kiedy się urodziłem, usłyszałem ten gatunek muzyczny. Sprawił, że zobaczyłem go jako coś międzynarodowego, co pochodzi z Europy i co ludzie znają jako gatunek muzyczny (EDM) lub nazwę, którą można nazwać muzyką taneczną lub muzyką, którą pasjonują się miłośnicy życia nocnego i muzyka, melodia klubowa. Oczywiście, jest to odmiana muzyki elektronicznej perkusyjnej, która jest tworzona dla klubów nocnych, imprez i festiwali muzycznych. Jest ona zazwyczaj produkowana do grania przez DJ-ów, którzy tworzą płynny wybór utworów o nazwie. DJ miksuje, zmieniając się z jednego nagrania na drugie. Kontroler programu, często niedoceniany bohater świata EDM, jest mózgiem stojącym za produkcją tego gatunku. EDM nie ogranicza się tylko do studia; ożywa w formie występów na żywo na koncertach lub festiwalach, format często określany jako live PA. Mówiąc o stuleciu od jego powstania, EDM się rozszerzył. EDM stało się szeroko popularne w Europie pod koniec lat 80. i na początku lat 90. po pojawieniu się rave'ów, pirackiej muzyki radiowej, cloud parties, festiwali undergroundowych i wzroście zainteresowania kulturą klubową. Jednak kultura rav nie jest szeroko popularna w Stanach Zjednoczonych. Jest ona generalnie rzadko spotykana poza scenami regionalnymi w Nowym Jorku, na Florydzie, Środkowym Zachodzie i w Kalifornii. Chociaż electro, chicagowski house i techno z Detroit wpłynęły zarówno na Europę, jak i Stany Zjednoczone, główne media i amerykański przemysł muzyczny otwarcie dezaprobowały ten gatunek aż do lat 90. i później. Wzrosła również świadomość związku EDM z kulturą narkotykową, co skłoniło władze stanowe i miejskie do uchwalenia praw i polityk mających na celu powstrzymanie rozprzestrzeniania się kultury rave. Och, to brzmi dla mnie ekscytująco i zaskakująco. Czy gatunki muzyczne naprawdę mogą odzwierciedlać osobowości ludzi, którzy ich słuchają? Później w nowym tysiącleciu popularność EDM wzrosła na całym świecie, szczególnie w Stanach Zjednoczonych i Australii. Na początku lat 2010. amerykański przemysł muzyczny i media muzyczne promowały terminy „elektroniczna muzyka taneczna” i akronim „EDM”, aby zmienić markę amerykańskiej kultury rave. Pomimo prób przemysłu, aby oznaczyć EDM jako pojedynczy gatunek, akronim nadal jest używany jako termin zbiorczy dla kilku gatunków, w tym dance-pop, house, techno, electro i trance, a także pokrewnych podgatunków. Wszystkie one poprzedzają akronim. Narodziny każdego gatunku muzycznego nie tylko mają swoją historię i sięgają ery Samui, ale odzwierciedlają również wartość wykorzystywania muzyki do uzdrawiania ludzkiej duszy i stały się historią, którą pokrótce podsumowałem w artykule. Historia Muzyka elektroniczna i historia DJ-ów W ciągu ostatnich 40 lat rozwinęły się różne gatunki EDM, w tym house, techno, drum and bass, dance-pop i inne. Zmiany stylistyczne w obrębie istniejących gatunków EDM mogą prowadzić do powstania tego, co jest znane jako podgatunki. Połączenie elementów dwóch lub więcej gatunków może doprowadzić do powstania zupełnie nowego gatunku EDM.
Jeśli chodzi o tożsamość gatunku muzyki Dubstep, może on nie być zbyt dobrze znany fanom tego gatunku muzyki. Ze swoją wyjątkowością i cechami jest podobny do muzyki elektronicznej, która powstała w południowym Londynie na początku XXI wieku. Styl ten wyłonił się z odnogi muzyki garażowej w Wielkiej Brytanii, która łączyła rytmy 2-step i produkcję soft dub. W Wielkiej Brytanii początki tego gatunku sięgają rozwoju jamajskiej sceny imprez sound systemowych na początku lat 80. Dubstep charakteryzuje się wykorzystaniem synkopowanych wzorów rytmicznych, wyrazistych linii basowych i ciemnych tonów. W 2001 roku ten undergroundowy dźwięk i inne gatunki garażowe zaczęły być prezentowane i promowane w klubie nocnym Plastic People w Londynie, na imprezie „Forward” (czasami FWD>>) oraz w pirackiej stacji radiowej Rinse FM, która później miała duży wpływ na rozwój muzyki dubstep. Rytm Half-Time: Dubstep często wykorzystuje rytmy, które wydają się rytmami Half-Time (nawet jeśli są w rzeczywistości szybkie), jak w tym przykładzie, który wyjaśnia, że piosenka ma tempo 71 uderzeń na minutę, które wydaje się być połową tempa szybszego tempa (142 uderzeń na minutę). Jest to jedna z technik, która pomaga stworzyć napięcie i moc w piosence. Sub-Bass: Dubstep ma unikalny niski i gruby dźwięk basu, który ma silne wibracje i można go wyczuć fizycznie. Użycie tego solidnego basu nadaje piosence więcej głębi i mocy. Przycięte próbki: Dubstep często wykorzystuje krótkie, przycięte lub „przycięte” dźwięki, aby dodać zainteresowania rytmowi i dźwiękowi, nadając mu poszarpany lub nierówny charakter. Myślę, że czytając ten artykuł, zaczniesz zdawać sobie sprawę, że gatunki są często adaptowane i manipulowane, aby stworzyć estetyczną atrakcyjność dla entuzjastów muzyki, i jest to coś naprawdę wyjątkowego, co powstaje w formie gatunku, który jest rozpoznawalny i charakterystyczny, i tak, czasami. Wokalne cięcia: Dubstep może zawierać wokale, które zostały przycięte i zniekształcone, co nadaje muzyce głębszą głębię i atmosferę.
Czym jest muzyka trap, skąd się wzięła i po co stworzono ten gatunek? Gatunek, który zmienił przemysł muzyczny Muzyka trap pojawiła się na początku XXI wieku w Atlancie w stanie Georgia w USA. Termin „trap” pochodzi ze slangu oznaczającego handel narkotykami w USA, co jest jednym z głównych motywów tego gatunku muzyki. Muzykę trap charakteryzują bębny 808, hi-hat, werble i syntezatory lub melodie. Rytmy piosenek są ustrukturyzowane w ekscytujący sposób. Doprowadziło to do wzrostu popularności zarówno wśród artystów hip-hopowych, jak i producentów z innych gatunków. Pochodzenie i rozwój muzyki trap. Trap stał się znany około 2003-2005 roku. Pierwszymi artystami, którzy pomogli stworzyć i spopularyzować ten gatunek, byli T.I., Gucci Mane i Young Jeezy. W szczególności album T.I.'a z 2003 r. zatytułowany Trap Muzik odegrał kluczową rolę w oficjalnym zdefiniowaniu terminu „muzyka trap” jako gatunku.
Jeśli nie jesteś zaznajomiony z dzisiejszym gatunkiem muzyki folkowej, zabiorę Cię do jego dogłębnego zbadania za pomocą podsumowania, które zarówno autor, jak i czytelnicy znajdą razem. Wiele osób słuchających tego typu muzyki uważa, że. Muzyka folkowa to gatunek, który odzwierciedla kulturę i sposób życia, mający swoje korzenie w tradycjach i kulturze każdej miejscowości. Na przykład irlandzka pieśń ludowa „The Parting Glass” lub amerykańska pieśń ludowa „This Land Is Your Land” przekazują historie ludzi, ich sposób życia, przekonania i doświadczenia przekazywane z pokolenia na pokolenie. A jeśli mówimy o rozwoju muzyki folkowej, muzyka folkowa istnieje w każdym kraju i rozwijała się zgodnie z czasami. W XX wieku muzyka folkowa została w dużym stopniu odrodzona, szczególnie w Stanach Zjednoczonych i Europie. Artystami, którzy odegrali zasadniczą rolę we wprowadzeniu muzyki folkowej do głównego nurtu, byli Bob Dylan, Joan Baez i Woody Guthrie. Muzyka folkowa to nie tylko gatunek, ale narzędzie do opowiadania historii o społeczeństwie. Jest to medium używane do odzwierciedlania problemów i emocji ludzi w każdej epoce. Na przykład pieśni ludowe były używane do poruszania kwestii społecznych, takich jak ubóstwo, wojna i prawa obywatelskie. Niezależnie od tego, czy są to pieśni ludowe, które odzwierciedlają problemy społeczne, tradycyjne pieśni ludowe, czy muzyka połączona z muzyką współczesną, muzyka ludowa nadal odgrywa ważną rolę w przemyśle muzycznym na całym świecie i rozprzestrzeniła się niesamowicie. Nie mogę uwierzyć, że muzyka ludowa jest w rzeczywistości wyjątkowa i przedstawia historie kultury, które są urzekające dla słuchaczy. Dlatego cechy muzyki ludowej to pieśni, które opowiadają historie ludzi, takie jak miłość, praca, szczęście i smutek oraz wydarzenia historyczne. Przy prostych melodiach często używa się instrumentów akustycznych, takich jak gitary, skrzypce, banjo, mandoliny i flety. Przekazywano ją ustnie, zanim została nagrana jako nuty lub nagrana w epoce nowożytnej. Z unikalnymi cechami dla każdej kultury, takimi jak irlandzka muzyka ludowa, amerykański bluegrass, tajska muzyka country lub hiszpańska muzyka flamenco. Jeśli czytałeś aż do tego miejsca, już doświadczyłeś i zdałeś sobie sprawę, że muzyka ludowa zawsze ma historie, które zawierają dobrą energię.
Nie da się zaprzeczyć, że podróżowanie po całym świecie sprawia, że odwiedzane miasto staje się niezapomniane. Wierzę, że jeśli kiedykolwiek podróżowałeś do dowolnego kraju na południu Ameryki, z pewnością słyszałeś o muzyce latynoskiej. Nawet jeśli nie jesteś z nią zaznajomiony, miejscowi i obywatele, którzy pielęgnują lokalną muzykę, z pewnością będą w stanie zapoznać cię z brzmieniami muzyki latynoskiej. I dlatego muzyka latynoska do dziś cieszy się niesłabnącą popularnością i staje się coraz bardziej popularna, nawet po przeniesieniu się jej do Ameryki. Wierzę, że i Ty pokochasz ten rodzaj muzyki, ponieważ zawiera wstawki w języku hiszpańskim i portugalskim, dzięki czemu znów staje się chwytliwa. Złota era muzyki latynoskiej rozpoczęła się w 1997 roku, kiedy NARAS założył Latin Recording Academy (LARAS) w celu rozszerzenia swojej działalności na Amerykę Łacińską i Hiszpanię. We wrześniu 2000 roku LARAS zainaugurował Latin Grammy Awards, ceremonię wręczenia nagród odrębną od nagród Grammy. Organizatorzy stwierdzili, że świat muzyki latynoskiej jest zbyt duży, aby pomieścić wszystkie nagrody Grammy. Michael Greene, były szef NARAS, powiedział kiedyś, że różnorodność stylów muzyki latynoskiej skomplikowała proces przyznawania nagród Latin Grammy. Zauważając, że jedyną wspólną cechą wszystkich nagród jest język, Latin Grammy Awards przyznawane są za płyty grane w języku hiszpańskim lub portugalskim, podczas gdy organizacja skupia się na muzyce z Ameryki Łacińskiej, Hiszpanii i Portugalii. Od końca lat 90. XX wieku w Stanach Zjednoczonych obserwuje się coraz większy wzrost populacji „Latynosów”, terminu, który spopularyzowano w latach 60. XX wieku, gdy mylono termin „hiszpański” z bardziej właściwym, ale mniej popularnym terminem „hiszpański”. Ludzie w Stanach Zjednoczonych zaczęli nazywać całą muzykę z udziałem hiszpańskiego wokalu „muzyką latynoską”. S hiszpańskojęzyczna muzyka śpiewana w dowolnym gatunku została sklasyfikowana jako „latynoska”. To sprawiło, że artyści w Hiszpanii zaczęli być nazywani „latynoskimi”.
